ZAMAN YOLCULUĞU

Zaman en acımasız törpü

Sevdiğim bütün çiçekleri kopardı

Çocukken çıktığım bir yolda yitirdim ömrü

Ellerinde ateş böcekleri

Geçmişin sisleri ve sihirleriyle donanmış

Mihmandarlarım vardı

Karanlığa boyanmış

Bütün kapıları kapardı

Arada bir perde aralanır

Anamın masal kokulu sesini duyardım

Az gittim uz gittim

İlkin cihanda ardından kendimde yittim

Anam hiç gitmez benden gidemez

Anam ki onun sesini duydukça vardım

Sonra gözleri bağlı yürümeyi öğrendim

Üç tekerleme boyu

Sakladı beni bir kuyu

İçtim ne abı hayattı ne de zemzem

Yaşamak denen o suyu

Parmaklarımda hayat buldu büyüklerin gölgesi

Değdim her birine

Ve ellerimi verdim her dokunuşta

Yalan olur gayrı elim var desem

Oysa var demek için ne çok direndim

Sana dokunamayışım ondandır

Seni göremeyişim de gönlünce

Eskide kaldım ben

Neyim varsa karlı tipili bir kıştandır

Kayboldu zaman

Başımdaki duman

Gözlerimdeki aydınlık

İçimdeki öfke

Hep arayıştandır

ALİ SAÇIKARA